Even voorstellen… Billy!

Mijn vriend en ik hadden het er al vaak over gehad; zodra we er ruimte voor hebben nemen we een kat. We zijn allebei opgegroeid met (huis)dieren (lees: vissen, cavia’s, hamsters, paarden/pony’s, katten, honden etc.) en het begon na twee jaar te hebben samen gewoond zonder dieren (we vergeten voor het gemak de ongewenste muizen even) toch wel te kriebelen.

En toen kwam het moment dat we voor de vierde keer gingen verhuizen! En wel van een ‘mini appartementje’ naar een heus ‘appartement’. Perfect voor een kat! Ik zag het al helemaal voor me; thuis komen na het werk en dan opgewacht worden door een miauwend bolletje liefde. Of ’s ochtends wakker gemaakt worden door de kat die je kopjes komt geven. Of ’s avonds lekker samen op de bank met de kat spinnend op schoot… Maar helaas! Vriendlief had zich bedacht en vond ons leventje prima zonder kat. “Geen verplichtingen, we kunnen gaan en staan waar we willen! En dat kan niet meer als we een kat hebben.”.

Nou kijk, ik ben geen vervelende vriendin. Echt niet. Maar hier gingen bij mij de nekharen van overeind staan (om maar even in het kattenthema te blijven). Want eerlijk, we hadden toch een afspraak? Dus ik ging vol in de attack modus, vanzelfsprekend. En na weken lang alle denkbare tactieken te hebben toegepast (beteuterd kijken, smeken, zeuren, kibbelen, onderhandelen…. you name it) was het dan eindelijk zover… we namen een kat!

Heel marktplaats werd afgezocht en de meest schattige kittens kwamen voorbij. Ik besloot echter dat ik dit keer niet alleen een lieve kat wilde, maar ook een mooie. O de oppervlakkigheid. Ja shoot me, maar na tig katten te hebben genomen zonder op hun uiterlijk te hebben geselecteerd mocht ik toch ook wel een keertje? Dus mijn ongeduldigheid werd in de kast opgesloten en marktplaats werd elke avond nog even gecheckt voor een mooie grijze kitten.

Broer

En toen… en toen kwam hij voorbij. Of eigenlijk, zijn broer (zie hierboven). De mooiste kat die ik ooit had gezien. Zijn zilvergrijze vachtje, amandelvormige ogen en puntige oortjes stalen de show. Hij keek wel een beetje hooghartig, maar wat wil je, die kat heeft zichzelf vast ook wel een keertje in de spiegel gezien.

Een paar mailtjes verder bleek het kitten al vergeven. Of ik echter belangstelling had voor zijn broertje? Och zijn broertje (zie hieronder)! Iets minder mooi (vergeef me, ik maak het zo goed), maar wel een véél liever kopje. Een schatje was het, hij keek zo snoezig! Nog weer een paar mailtjes verder waren we het eens over de prijs, want aii wat zijn de grijze kittens geliefd!

Broertje

Na mijn werk racete ik snel naar de winkel voor kattenbakvulling, eten, speeltjes en een doos om hem in mee te nemen. En ’s avonds was het dan zover. Samen met mijn vriend (“We nemen hem alleen als hij écht écht heel lief is hé?” “Ja schat, maar hij is lief, ik zag het op de foto”) reden we naar het opgegeven adres.

En wat was het een dropje. De jongste dochter van het gezin hield hem stevig in haar armen. Haar oogjes glommen van de tranen. En hoe zielig het ook was, als je dat ziet wéét je dat het waar is wanneer haar moeder je vertelt dat dit kitten de liefste van het nestje is. We waren op slag verliefd.

Net ‘thuis’

We zetten hem in de doos, beloofden dat we hem een heel goed huis zouden geven, droegen hem naar de auto en namen hem mee naar huis. Hij gaf bijna geen kik en vond alles prima. Wat een stoer ventje! Eenmaal thuis bleek hij ook bij ons al meteen heel aanhankelijk en lief te zijn. En daar is gelukkig niets in veranderd. Even een ‘paar’ foto’s van zijn eerste weken bij ons:

Billy is nu 5 maanden oud en alleen nog maar liever en stoerder geworden. Bij deze een véél te lange voorstel post, maar mensen als het om deze kat gaat kan ik mijn mond werkelijk niet houden. Dus ik zou zeggen wees blij dat het bij deze 650 woorden is gebleven, en smelt nog eens weg bij zijn lieve koppie…. Is hij niet om te stelen? (Láát het!)